Do 31 grudnia 2018 r. bony towarowe nie stanowiły towarów w rozumieniu VAT, a w konsekwencji ich sprzedaż oraz nieodpłatne przekazywanie nie stanowiło podlegających opodatkowaniu VAT dostaw towarów. Czynności takie nie stanowiły również świadczenia usług. W konsekwencji do końca 2018 r. sprzedaż oraz nieodpłatne przekazywanie wszelkiego rodzaju bonów nie podlegało opodatkowaniu VAT. Opodatkowaniu VAT podlegała dopiero dostawa towarów lub świadczenie usług, do których otrzymania upoważniony był odbiorca takich znaków legitymacyjnych. W rezultacie czynność przekazania bonów czy voucherów nie była dokumentowana fakturą, tylko notą księgową lub innym dokumentem wewnętrznym.

Od 1 stycznia 2019 r. do ustawy o VAT zostały wprowadzone definicje dotyczące bonu, tj. bonu jednego przeznaczenia, bonu różnego przeznaczenia, emisji bonu oraz transferu bonu.

Definicja bonu

Instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług i w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu (nowy pkt 41 w art. 2 ustawy o VAT).

Definicja ta nie obejmuje kuponów zniżkowych czy rabatowych, które uprawniają do np. 10% zniżki przy zakupie towarów lub usług, jednakże same w sobie nie dają prawa do uzyskania towarów lub usług. Innym przykładem może być karta rabatowa, którą można zakupić za określoną kwotę (np. 100 zł) i która przez określony czas daje prawo do zniżki od ceny zakupu określonych towarów lub usług. Kupony zniżkowe czy rabatowe nie stanowią części świadczenia wzajemnego za określone towary lub usługi, dają jedynie prawo do wykonania świadczenia w niższej kwocie.

Emisja bonu

Przez pojęcie emisji bonu będzie rozumiane pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu (dodany pkt 42 w art. 2 ustawy o VAT). Tak zdefiniowane pojęcie emisji nie obejmuje samego wytworzenia bonów. Nie należy bowiem, jak zaznacza ustawodawca, utożsamiać emisji z czynnościami technicznymi związanymi z samym tylko wytworzeniem instrumentu. Przykładowo emisją nie będzie wydrukowanie bonów przez drukarnię na zlecenie emitenta ani też przekazanie tak wydrukowanych bonów emitentowi.

Transfer bonu

W słowniczku pojęć zawartym w ustawie o VAT pojawi się również definicja transferu bonu, przez który rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (dodany pkt 45 w art. 2 ustawy o VAT).

Bon jednego przeznaczenia (SPV)

Za bon jednego przeznaczenia jest uznawany bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku od towarów i usług, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia usług są znane w chwili emisji tego bonu (dodany pkt 43 w art. 2 ustawy o VAT). Bonem jednego przeznaczenia będzie więc bon uprawniający do otrzymania określonej z góry usługi lub towaru w konkretnym państwie członkowskim. Ponieważ już w chwili emisji bonu jednego przeznaczenia będzie znany przedmiot opodatkowania, stawka podatku VAT, tożsamość dostawcy oraz państwo członkowskie, opodatkowana podatkiem VAT będzie już sama emisja bonu jednego przeznaczenia, a od każdego transferu bonu będzie pobierany podatek VAT.

Zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy o VAT transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Zasada ta będzie stosowana do emisji bonu oraz każdego przekazania tego bonu po jego emisji, z wyłączeniem przekazania bonu do realizacji, które nie podlega już opodatkowaniu.

Oznacza to, że emitent bonu jednego przeznaczenia ma obowiązek odprowadzenia podatku VAT od pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu, tak jakby towary objęte bonem zostały dostarczone lub usługi objęte bonem zostały wykonane.

Natomiast faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług w zamian za bon jednego przeznaczania nie będzie uznawane za niezależną transakcję, a w rezultacie nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Bon różnego przeznaczenia (MPV)

Jest to bon inny niż bon jednego przeznaczenia (dodany pkt 44 w art. 2 ustawy o VAT). W przypadku braku spełnienia choćby jednego z warunków charakteryzujących bon jednego przeznaczenia, taki bon na towary lub usługi będzie uznany za bon różnego przeznaczenia, którego przekazanie nie będzie rodziło skutków dla VAT, tak jak do końca 2018 r.

MPV będą bony uprawniające do nabycia różnych towarów lub usług od różnych sprzedawców lub towarów lub usług opodatkowanych różnymi stawkami VAT. Przy emisji lub sprzedaży bonów różnego przeznaczenia nie wiadomo jeszcze, jakie będzie opodatkowanie podatkiem VAT dostawy towarów lub świadczenia usługi, na które bon zostanie wykorzystany.

Opodatkowana VAT-em będzie dopiero dostawa towarów lub świadczenie usług w zamian za ten bon – faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę. Każde wcześniejsze przekazanie (transfer w tym emisja) bonu różnego przeznaczenia – na przykład konsumentowi lub dystrybutorowi – nie podlega podatkowi VAT – odwrotnie niż w przypadku bonów jednego przeznaczenia.

W zależności od rodzaju bonu, ustawa reguluje naliczanie VAT w chwili transferu bonu albo w chwili skorzystania z bonu.

Ewa Stolarczyk, Abak S.A.

Ulga termomodernizacyjna weszła w życie 1 stycznia 2019 r. na mocy ustawy z 9 listopada 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 20184 poz. 2246)

Nowo dodany art. 26h ust. 1 ustawy o PIT mówi, że podatnik będący właścicielem lub współwłaścicielem budynku mieszkalnego jednorodzinnego, a opłacający podatek wg skali podatkowej bądź stawki liniowej, ma prawo odliczyć od podstawy obliczenia podatku wydatki poniesione w roku podatkowym na materiały budowlane, urządzenia i usługi, związane z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w tym budynku, określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 10 (ich wykaz znajduje się w osobnym rozporządzeniu), które zostanie zakończone w okresie 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

Odliczenie od dochodu dotyczy wydatków na zakup materiałów budowlanych, urządzeń i usług związanych z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego. Odliczeniu od dochodu podlegają wydatki w okresie realizacji przedsięwzięcia, nie więcej jednak niż 53 tys. zł. Ostatecznie rząd zrezygnował z wymogu audytu energetycznego, co oznacza, że nie jest on obowiązkowy, a o zakresie termomodernizacji domów decydują ich właściciele.

Odliczenie można przeprowadzić rozliczając się według skali podatkowej (na PIT-37, PIT-36), liniowo (PIT-36L), a także ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych (PIT-28). Wydatki odlicza osoba, która je poniosła oraz jednocześnie która jest właścicielem lub współwłaścicielem budynku będącego w trakcie termomodernizacji. Jeżeli dochody podatnika za dany rok były niższe od kwoty ulgi – wykazać należy ulgę wyłącznie do wartości dochodu, przenosząc pozostałą wartość wydatków na lata kolejne (nie wykazując ich do odliczenia za dany rok).

Ulga przysługuje tylko wówczas, gdy inwestycja zostanie ukończona w okresie trzech lat licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki, a nie w innych latach. Nie można zatem zbiorczo odliczyć od dochodu jednego roku wszystkich wydatków ponoszonych w kilka lat.

Stosownie do przepisów przejściowych (art. 3 wymienionej na wstępie ustawy nowelizującej), odliczenie wydatków na przedsięwzięcie termomodernizacyjne będzie możliwe również do przedsięwzięcia w toku realizacji rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2019 r., które zostanie ukończone po dniu 31 grudnia 2018 r., jednak nie później niż do dnia, w którym upływa okres trzech kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek. Odliczeniu będą podlegały wydatki poniesione na to przedsięwzięcie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia, w którym upłyną 3 lata, liczone licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek

Zmiany wprowadzane omawianą nowelizacją mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

Zakupy prowadzić można wyłączenie u podatników zarejestrowanych jako VAT czynni. Nie można zatem korzystać z ulgi w przypadku:

• usług remontowo – montażowych wykonywanych przez „złote rączki” – którzy robią to bez faktury „na czarno”, albo takich którzy korzystają ze zwolnienia z VAT do 200.000 zł rocznie,
• kupna w celu prowadzenia prac towarów używanych – w systemie marża – obowiązkowo należy posiadać pełną – standardową fakturę VAT.

Kwota odliczenia nie będzie mogła przekroczyć 53 000 zł w odniesieniu do wszystkich realizowanych przedsięwzięć termomodernizacyjnych w poszczególnych budynkach, których podatnik jest właścicielem lub współwłaścicielem. Jeżeli małżonkowie posiadają nieruchomości objęte współwłasnością łączną – limit jest podwójny i dotyczy osobno każdego z małżonków.

Odliczeniu nie będą podlegały wydatki w części, w jakiej zostaną:

• sfinansowane (dofinansowane) ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej lub wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej lub zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie;
• zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub uwzględnione przez podatnika w związku z korzystaniem z ulg podatkowych w rozumieniu Ordynacji podatkowej.

Jeżeli wartość wydatków na przedsięwzięcie termomodernizacyjne przekroczy wykazany w PIT dochód podatnika, powstała nadwyżka do rozliczenia będzie mogła zostać odliczona w latach kolejnych, nie dłużej jednak niż przez 6 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym sporządzono audyt.

Jeżeli podatnik, który skorzystał z odliczenia, następnie otrzyma zwrot odliczonych wydatków na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, będzie on musiał doliczyć odpowiednio kwoty poprzednio odliczone do dochodu za rok podatkowy, w którym otrzymał ten zwrot. Podobnie będzie w przypadku, gdy przedsięwzięcie termomodernizacyjne nie zostanie zrealizowane w terminie (będą to 3 lata liczone od końca roku, w którym przeprowadzono audyt). Wówczas doliczenia kwot poprzednio odliczonych należy dodać do dochodu za rok podatkowy, w którym upłynął ten termin.

Ulga dotyczy tylko wydatków na materiały budowlane, urządzenia i usługi, związanych z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, które Minister Inwestycji i Rozwoju określił w rozporządzeniu z 21 grudnia 2018 r. w sprawie określenia wykazu rodzajów materiałów budowlanych, urządzeń i usług związanych z realizacją przedsięwzięć termomodernizacyjnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2489).

Ewa Stolarczyk, Abak S.A.

Do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od 1 stycznia 2019 r. została wprowadzona nowa stawka CIT w wysokości 9%, która zastąpiła dotychczasową 15% stawkę CIT, stosowaną tylko w latach 2017-2018.

Kto może stosować 9% stawkę CIT?

Stawka podatku dochodowego w wysokości 9% dotyczy wyłącznie podatników podatku dochodowego od osób prawnych (m. in. spółki z o.o., spółki akcyjne, spółki komandytowo-akcyjne). Nie ma zastosowania do jednoosobowych przedsiębiorstw osób fizycznych oraz do wspólników spółek cywilnych i osobowych (jawnych, partnerskich i komandytowych), będących osobami fizycznymi.

Od 1 stycznia 2019 r. podatek w wysokości 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych mogą stosować podatnicy, których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro, przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez NBP na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł (znowelizowany art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOP).

Stawka 15% w 2018 r. dotyczyła również przychodów z zysków kapitałowych, natomiast stawka 9% dotyczy wyłącznie przychodów innych, niż z zysków kapitałowych.

„Nową” 9% stawkę CIT mogą stosować podatnicy posiadający status małego podatnika (na podstawie obrotów z roku poprzedniego), a także podatnicy rozpoczynający prowadzenie działalności (z zastrzeżeniem wyłączeń), w roku rozpoczęcia tej działalności. Tak wynika z „nowego” art. 19 ust. 1d-1e ww. ustawy.

W przypadku stawki 15%, do końca 2018 r. o jej stosowaniu decydował status małego podatnika tylko na podstawie poprzedniego roku, przekroczenie limitu w trakcie roku podatkowego nie wykluczało możliwości rozliczania dochodu przy zastosowaniu 15% stawki podatku do końca roku przekroczenia. Stawka 19% była w tej sytuacji stosowana od następnego roku podatkowego ze względu na przekroczenie limitu dla małego podatnika.

Od stycznia 2019 r. przekroczenie limitu 1.200.000 zł w trakcie roku podatkowego spowoduje już od momentu tego przekroczenia brak możliwości stosowania stawki 9%. W rezultacie, podatek według stawki podstawowej 19% może płacić więcej podatników, niż w latach 2017-2018.

Warunek nieprzekroczenia wartości 1.200.000 euro przychodów w trakcie roku podatkowego dotyczy zarówno podatnika rozpoczynającego działalność gospodarczą w danym roku, jak też podatnika kontynuującego działalność, który posiada status małego podatnika. Tym samym, podatnicy rozpoczynający działalność oraz mali podatnicy ją kontynuujący, w sytuacji gdy w danym roku (niezależnie, czy jest to rok rozpoczęcia, czy np. 5. rok prowadzonej działalności) przekroczą wyżej wskazany próg przychodów, tracą prawo do stosowania obniżonej stawki CIT 9%.

Podatnicy stosujący obniżoną stawkę CIT będą zatem zobowiązani podwójnie sprawdzać wskaźniki podatkowe – po raz pierwszy ustalając, czy są małymi podatnikami, a drugi raz kontrolując, jaką wartość przychodów mogą osiągnąć w 2019 r., aby pozostać opodatkowanymi 9% stawką podatku CIT (dwa różne kursy euro).

„Nowej” 9% stawki CIT nie mogą stosować podatkowe grupy kapitałowe w rozumieniu ustawy CIT (nie chodzi tutaj o podmioty powiązane), a także podatnicy utworzeni w wyniku określonych działań restrukturyzacyjnych – w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym (znowelizowany art. 19 ust. 1a ww. ustawy).

Są to podatnicy utworzeni:

1. w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników z wyjątkiem przekształcenia spółki w inną spółkę (np. sp. z o.o. w S.A.);
2. w wyniku przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wykonującego we własnym imieniu działalność gospodarczą lub spółki niebędącej osobą prawną;
3. przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki nieposiadające osobowości prawnej, które wniosły na poczet kapitału podatnika uprzednio prowadzone przedsiębiorstwo, ZCP albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie 10.000 euro po kursie na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego;
4. przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki nieposiadające osobowości prawnej, wnoszące tytułem wkładów niepieniężnych na poczet kapitału podatnika składniki majątku uzyskane przez te osoby albo jednostki w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli te osoby albo jednostki posiadały udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników;
5. przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki nieposiadające osobowości prawnej, jeżeli w roku podatkowym, w którym podatnik został utworzony oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym zostało do niego wniesione na poczet kapitału podatnika uprzednio prowadzone przedsiębiorstwo, ZCP albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie 10.000 euro po kursie na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego.

Podobne ograniczenia dotyczą:

1. spółki dzielonej
2. podatnika, który wniósł tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału,

a) uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej równowartość 10.000 euro

b) składniki majątku uzyskane przez tego podatnika w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli ten podatnik posiadał udziały/akcje tych innych likwidowanych podatników).

Zaliczki miesięczne/kwartalne

Podatnicy rozpoczynający działalność w pierwszym roku podatkowym (z wyłączeniami) oraz mali podatnicy zasadniczo mogą obliczać zaliczki przy zastosowaniu 9% stawki CIT za miesiące lub kwartały, w których ich przychody osiągnięte od początku roku podatkowego nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro (przeliczonej jak wyżej).

Począwszy od następnego miesiąca lub kwartału, podatnicy będą natomiast obowiązani do stosowania do wyliczania zaliczek stawki podatku w wysokości 19%.

Ewa Stolarczyk, Abak S.A.

W dniu 23 października 2018 r. uchwalono ustawę o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw.(Dz.U. z 2018r. poz. 2159).  Nowelizacja wprowadza rewolucyjne zmiany w zakresie rozliczania wydatków związanych z samochodami osobowymi, zarówno stanowiącymi środki trwałe podatnika, jak i używanymi przez niego na podstawie umowy najmu, leasingu, dzierżawy, itd.

1. Samochody osobowe stanowiące środki trwałe w firmie – odpisy amortyzacyjne

Od 1 stycznia 2019r. podwyższono limit przewidziany do ujmowania w kosztach podatkowych odpisów  amortyzacyjnych dotyczących samochodu osobowego – z 20.000 euro na 150.000 zł w stosunku do wartości początkowej samochodu osobowego. W praktyce można więc będzie amortyzować pojazdy do wyższej kwoty granicznej, nawet jeżeli zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych przed 1 stycznia 2019 r.

2. Samochody osobowe używane na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze – opłaty leasingowe

Do końca 2018 r. opłaty leasingowe dotyczące samochodów osobowych mogą być  zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości, niezależnie do wartości leasingowanego pojazdu.

Od 1 stycznia 2019 r. wprowadzono analogiczny limit 150 000 PLN w sytuacji rozliczania w KUP umów leasingu samochodów osobowych, co zmniejsza atrakcyjność podatkową umów leasingowych w przypadku samochodów luksusowych.

Od 1 stycznia 2019 r. nie będzie się uważało za koszty uzyskania przychodów opłat wynikających z umowy leasingu (najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze), w wysokości przekraczającej ich część, ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy (art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o PDOP i art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o PDOF).

Kwota 150.000 zł będzie obejmowała także kwotę VAT naliczonego, która zgodnie z przepisami o VAT nie podlega odliczeniu (art. 16 ust. 5a ustawy o PDOP i art. 23 ust. 5a ustawy o PDOF).

Limit 150.000 zł będzie się stosowało do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego – części kapitałowej raty leasingowej (art. 16 ust. 5c ustawy o PDOP i art. 23 ust. 5c ustawy o PDOF). Limit ten nie będzie więc dotyczył części „odsetkowej” takiej opłaty, która będzie kosztem w całości bez ograniczenia kwotowego.

Do umów leasingu (najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze), dotyczących samochodu osobowego, zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r., będzie się stosowało przepisy w brzmieniu dotychczasowym (tj. opłaty leasingowe będą kosztem podatkowym bez ograniczenia ww. limitem) do końca okresu leasingu. Z kolei do ww. umów, zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r., będzie się stosowało „nowe” przepisy (art. 8 ustawy nowelizującej).

3. Składki na ubezpieczenie dobrowolne samochodu osobowego

Podwyższono także limit składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w oparciu o który składki te mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów do wysokości w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia (znowelizowany art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o PDOP i art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o PDOF).

Limit ten dotyczy samochodów osobowych stanowiących własność podatnika i używanych na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy lub innej mowy o podobnym charakterze.

Ustawodawca nie wprowadził żadnych przepisów przejściowych określających, czy „nowy” limit składek (w wysokości 150.000 zł) będzie dotyczył tylko umów ubezpieczenia zawartych od 1 stycznia 2019 r., czy także zawartych przed tą datą, co wskazuje że dotyczy on składek na ubezpieczenie samochodu osobowego zaliczanych do kosztów od 1 stycznia 2019 roku.

Składki na obowiązkowe ubezpieczenie OC w całości stanowią koszt uzyskania przychodu (nie ma do nich zastosowania ograniczenie wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy). Bez znaczenia pozostaje okoliczność, iż ubezpieczenie to związane jest z samochodem osobowym używanym do celów mieszanych

Składki na dobrowolne ubezpieczenie AC stanowią koszty uzyskania przychodu do wysokości limitu określonego w art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy, czyli nie stosuje się do nich limitu 75 proc. (art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy PIT).

4. Wydatki na eksploatację samochodów osobowych – własność, leasing, najem

Od 1 stycznia 2019 r. nie będzie się uważało za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy będzie wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

A zatem od 1 stycznia 2019 r. podatnik będzie mógł ująć w kosztach uzyskania przychodów 75% wydatków związanych z używaniem własnego i leasingowanego samochodu osobowego. Będzie się bowiem przyjmowało, że samochód ten jest (lub może być) wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Ww. wydatki będą obejmować także kwotę VAT naliczonego, która zgodnie z przepisami o VAT nie podlega odliczeniu. W stosunku do tej kwoty należy również stosować 75% limit.

Od 1 stycznia 2019r. w przypadku umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze dla zaliczenia wydatków z tytułu używania (paliwo, części, naprawy) do kosztów uzyskania przychodów nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Stosujemy w tym przypadku ograniczenie do 75%.

Wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb działalności gospodarczej nie są kosztami związanymi z używaniem (eksploatacją) samochodu osobowego. Są to wydatki na uzyskanie tytułu prawnego umożliwiającego używanie samochodu. Nie stosujemy do tych wydatków ograniczenia do 75%.

Opłaty leasingowe co do zasady  nie będą objęte limitem 75% zaliczenia w koszty z zastrzeżeniem, że jeżeli w racie leasingu zawarte będą także opłaty eksploatacyjne (np.: serwis, wymiana opon), to ta część raty będzie objęta limitem 75%, a sam koszt finansowania (opłaty leasingowe) nie.

Wyjątek: Podatnik będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z używaniem własnego, leasingowanego i wynajmowanego samochodu osobowego jeżeli będzie prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, co będzie równoznaczne z wykorzystywaniem samochodu osobowego wyłącznie do celów działalności gospodarczej.

5. Używanie samochodu prywatnego stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą do celów działalności

Na podstawie art.23 ust.1 pkt.46 ustawy PIT  zamiast wykorzystywanej dotychczas ewidencji przebiegu pojazdów, tzw. kilometrówki, będzie uproszczony sposób kwalifikowania do kosztów podatkowych wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego stanowiącego własność przedsiębiorcy, a mianowicie podatnicy, którzy dla potrzeb działalności gospodarczej będą wykorzystywać samochód stanowiący ich własność, do kosztów uzyskania przychodów będą mogli zaliczyć 20% poniesionych wydatków (80% wydatków wyłączono z kosztów podatkowych).

Od 1 stycznia 2019r. nie ma już konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w przypadku prywatnego samochodu osobowego.

Rozliczanie samochodów osobowych innych niż stanowiące własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą nadal będzie się odbywać za pomocą ewidencji przebiegu pojazdu. Chodzi tutaj o rozliczanie wydatków na prywatne samochody pracowników lub zleceniobiorców.

 

 

Ewa Stolarczyk, Abak S.A.