Duplikaty faktur a podatek dochodowy i podatek VAT

/w /Autor

Zasady wystawienia duplikatu faktury zostały określone w art. 106l ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Jest to faktura wystawiona ponownie przez sprzedawcę, lub w określonych przypadkach przez nabywcę, w przypadku gdy faktura ulegnie zniszczeniu albo zaginie.

Duplikat faktury powinien  zawierać wyraz „DUPLIKAT” oraz datę jego wystawienia.

Mimo że przepisy ustawy o VAT nie wskazują terminu, w jakim podmiot obowiązany jest do wystawienia duplikatu, to jednak powinien uczynić to niezwłocznie.

Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora KIS z 14 grudnia 2019 r., sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.426.2019.6.MM:

(…) duplikat faktury jest ponownie wystawioną przez sprzedawcę na wniosek nabywcy fakturą, zawierającą dane zawarte w fakturze pierwotnej, która uległa zniszczeniu albo zaginęła, opatrzoną wyrazem „duplikat”. Duplikat faktury ma moc prawną równą fakturze pierwotnej (duplikat faktury stanowi powtórzenie danych zawartych w fakturze pierwotnej), dokumentuje w ten sam sposób to samo zdarzenie gospodarcze co faktura „pierwotna”. Potwierdzają one jedynie dla celów dowodowych fakt zaistnienia w przeszłości zdarzenia gospodarczego, udokumentowanego już uprzednio fakturą, która uległa zniszczeniu lub zaginęła (w innych przypadkach nie przewiduje się wystawiania duplikatów faktur).

Podatkowe rozliczenie transakcji udokumentowanej duplikatem faktury uzależnione jest co do zasady od tego, czy podatnik posiadał fakturę pierwotną, a następnie ją utracił, czy też faktura pierwotna nigdy nie dotarła do podatnika:

1. Podatnik był w posiadaniu faktury pierwotnej, która uległa zniszczeniu lub zagubieniu:
Wszelkie rozliczenia podatkowe odbyły się już (lub powinny się odbyć) w oparciu o fakturę pierwotną. Oznacza to, że duplikat trzeba po prostu umieścić w dokumentach w miejscu tej utraconej faktury, która została już rozliczona w podatku dochodowym i podatku od towarów i usług.

2. Podatnik nie otrzymał wcześniej faktury pierwotnej:
Duplikat należy wówczas traktować tak samo jak każdą inną fakturę, i rozliczyć podatkowo w dacie jego otrzymania pamiętając że duplikat ma datę wystawienia inną niż faktura pierwotna oraz został otrzymany w jakimś konkretnym momencie.

  • Podatek dochodowy:
    Na podstawie  art. 22 ust. 5d ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się co do zasady dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Natomiast w przypadku podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, stosownie do art. 22 ust. 6b ustawy o PIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Oznacza to, że koszt należy zaksięgować pod datą wystawienia duplikatu.
  • Podatek od towarów i usług:
    Zgodnie  z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wskazanego na fakturach dokumentujących nabycie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Stosownie do  art. 86 ust. 10 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy, ale nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę. Oznacza to, że w razie gdy podatnik nie otrzymał faktury, nie ma prawa do skorzystania z odliczenia. Jeżeli podatnik wystąpił o wydanie duplikatu tej faktury, możliwość odliczenia podatku naliczonego powstaje dopiero w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał ten duplikat, lub nie później niż za jeden z trzech kolejnych okresów rozliczeniowych, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 99 ust. 2 i 3 (tj. małego podatnika rozliczającego się kwartalnie oraz podatnika, który wybrał tzw. estoński CIT), za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Duplikaty faktur a system KSeF

Do faktur ustrukturyzowanych wystawionych i dostarczonych za pomocą KSeF nie mają zastosowania przepisy regulujące zasady wystawiania duplikatów faktur (kolejnych egzemplarzy faktury), określone w art. 106l ustawy o VAT, ponieważ nie istnieje możliwość zagubienia lub zniszczenia faktury ustrukturyzowanej w systemie KSeF, w którym faktury ustrukturyzowane są przechowywane przez okres 10 lat.

Jednak od momentu wejścia w życie obowiązkowego systemu KSeF nie zostanie zlikwidowana możliwość wystawiania duplikatów faktur. Jeżeli udostępniono nabywcy fakturę poza systemem KSeF i faktura taka ulegnie zniszczeniu albo zaginie, podatnik na wniosek nabywcy udostępnia ponownie tę fakturę jako duplikat.

Ewa Stolarczyk, ABAK S.A.

EBI 4/2024 Zmiana terminu publikacji raportu za I kwartał 2024 r.

/w /Autor

2024-05-07 13:43

Zarząd ABAK S.A. (Spółka) w nawiązaniu do raportu bieżącego EBI 1/2024 z dnia 12 stycznia 2024 r. informuje o zmianie terminu przekazania skonsolidowanego i jednostkowego raportu za I kwartał 2024 r. z 10 maja 2024 r. na nowy termin 15 maja 2024 r.

Podstawa prawna: § 6 ust. 14.2 Załącznika nr 3 Regulaminu Alternatywnego Systemu Obrotu „Informacje bieżące i okresowe przekazywane w alternatywnym systemie obrotu na rynku NewConnect”.

Paweł Puterko – Prezes Zarządu

EBI 3/2024 Informacja o stanie stosowania Dobrych Praktyk Spółek Notowanych na NewConnect 2024

/w /Autor


2024-04-11 16:24

Zarząd ABAK S.A. w załączeniu przekazuje Informację o aktualnym stanie stosowania Dobrych Praktyk Spółek Notowanych na NewConnect 2024.

Podstawa prawna: §4 ust. 4a Załącznika Nr 3 do Regulaminu Alternatywnego Systemu Obrotu „Informacje Bieżące i Okresowe przekazywane w Alternatywnym Systemie Obrotu na rynku NewConnect”.

Paweł Puterko – Prezes Zarządu

ABAK-Informacja-o-stanie-stosowania-Dobrych-Praktyk-Spolek-Notowanych-na-NewConnect-2024-1Pobierz



Wybór CIT estońskiego w trakcie roku – interpretacja ogólna MF

/w /Autor

Podatnicy podatku CIT dokonujący wyboru opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek w trakcie roku podatkowego mają obowiązek zamknięcia ksiąg rachunkowych oraz sporządzenia sprawozdania finansowego zgodnie z przepisami o rachunkowości najpóźniej w ciągu trzech miesięcy od dnia bilansowego. W przypadku podatników, którzy wybrali opodatkowanie ryczałtem przed upływem przyjętego przez nich roku podatkowego, dzień bilansowy przypada na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego pierwszy miesiąc opodatkowania ryczałtem. W związku z powyższym termin na zamknięcie ksiąg rachunkowych na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego pierwszy miesiąc opodatkowania ryczałtem (tj. na dzień bilansowy, określony odrębnymi przepisami) upływa z końcem trzeciego miesiąca pierwszego roku opodatkowania ryczałtem – wyjaśnia Minister Finansów w interpretacji ogólnej Nr DD8.8203.1.2023 z dnia 25 stycznia 2024 roku.

Zgodnie z art. 28j ust. 5 ustawy o CIT podatnik może wybrać opodatkowanie ryczałtem również przed upływem przyjętego przez niego roku podatkowego, jeżeli na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego pierwszy miesiąc opodatkowania ryczałtem zamknie księgi rachunkowe oraz sporządzi sprawozdanie finansowe zgodnie z przepisami o rachunkowości. W tym przypadku księgi rachunkowe otwiera się na pierwszy dzień miesiąca opodatkowania ryczałtem.

Wcześniejsza linia interpretacyjna nie była jednolita, jednakże przeważało stanowisko, zgodnie z którym złożenie zawiadomienia o wyborze opodatkowania ryczałtem powinno być poprzedzone zamknięciem ksiąg rachunkowych oraz sporządzeniem sprawozdania finansowego, na co wskazuje interpretacja indywidualna z dnia 15 marca 2023 r. nr 0114-KDIP2-2.4010.40.2023.1.AS.

Zdaniem ekspertów było to stanowisko nieprawidłowe – analogicznie jak w przypadku przejścia na estoński CIT po zakończeniu roku podatkowego, podatnik w pierwszej kolejności zamyka księgi na dzień bilansowy, następnie do końca pierwszego miesiąca pierwszego roku podatkowego składa zawiadomienie o wyborze opodatkowania ryczałtem i na końcu – w okresie trzech miesięcy od dnia bilansowego sporządza sprawozdanie finansowe i przedstawia je właściwym organom na podstawie art. 52 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Należy wskazać że art. 28j ust. 5 ustawy o CIT nie stanowi odstępstwa od ogólnych reguł dotyczących przejścia na estoński CIT wyrażonych w art. 28j ust. 1 ustawy o CIT, tylko jest jego uzupełnieniem.

Na podstawie art. 28j ust. 5 podatnik ma możliwość przejścia na estoński CIT w zasadzie w każdej chwili, pod warunkiem, że najpierw zamknie księgi, następnie złoży stosowne zawiadomienie i na końcu sporządzi sprawozdanie finansowe w ciągu trzech miesięcy od dnia zamknięcia ksiąg.

Art. 28j ust. 5 ustawy o CIT stanowi wyraźnie, że sprawozdanie finansowe sporządzane jest „na dzień” oraz „zgodnie z przepisami o rachunkowości”, zatem wykładnia powyższego przepisu prowadząca do wniosku, iż podatnicy, którzy chcieliby przejść na estoński CIT mają niecały miesiąc na sporządzenie sprawozdania jest bardzo dyskusyjna i nie mająca oparcia w przepisach.

W związku z pojawiającymi się wątpliwościami w zakresie stosowania art. 28j ust. 5 ustawy o CIT, Minister Finansów w dniu 25 stycznia 2024 r. wydał interpretację ogólną Nr DD8.8203.1.2023 (opublikowana 30.01.2024 r.), w której wskazał, że treść art. 28j ust. 5 ustawy CIT nie modyfikuje terminu na zamknięcie ksiąg rachunkowych oraz sporządzenie sprawozdania finansowego, ani nie wymaga, aby czynności te zostały dokonane przed złożeniem zawiadomienia o wyborze opodatkowania ryczałtem. W rezultacie norma prawna zawarta w treści art. 28j ust. 5 ustawy CIT dopuszcza sytuację, w której podatnik najpierw złoży powyższe zawiadomienie, a dopiero później zamknie księgi rachunkowe na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego pierwszy miesiąc opodatkowania ryczałtem oraz sporządzi sprawozdanie finansowe za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowania ryczałtem.

Ewa Stolarczyk, ABAK S.A.

Pusta faktura wystawiona przez nieuczciwego pracownika – ważny wyrok TSUE

/w , /Autor

Pracownik, który wykorzystał dane swojego pracodawcy bez jego wiedzy i zgody, aby wystawić tzw. pustą fakturę, musi zapłacić wykazany na niej VAT. W sytuacji, kiedy pracownik podatnika wystawił fałszywą fakturę, posługując się tożsamością pracodawcy oraz bez jego zgody i wiedzy, osobą odpowiedzialną za podatek VAT wykazany na fałszywych fakturach jest ten pracownik, a nie podatnik będący jego pracodawcą – wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 30 stycznia 2024 r., sygn. C-442/22. Wyjątek stanowić mogą sytuacje, gdy podatnik nie dochował należytej staranności w nadzorze nad nieuczciwym pracownikiem.

Przepisy, których dotyczył wyrok TSUE

Wyrok dotyczył sprawy polskiego podatnika, wskutek pytania zadanego przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 26 maja 2022 r., sygn. akt I FSK 1212/18 i dotyczył art. 203 unijnej dyrektywy VAT, zgodnie z którym każda osoba, która wykazuje VAT na fakturze, jest zobowiązana do zapłaty VAT. W polskiej ustawie o podatku od towarów i usług jego odpowiednikiem jest art. 108, z którego wynika, że w przypadku, gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Sytuacja jest problematyczna, kiedy na fikcyjnej fakturze znalazły się dane podatnika, lecz bez jego wiedzy i zgody, bo fakturę wystawił pracownik, który wszedł w kontakty z przestępcami. Pojawia się wówczas pytanie, kto powinien zapłacić podatek od towarów i usług:  nieświadomy pracodawca, czy nieuczciwy podwładny, który uczestniczy w procederze wyłudzania podatku przez inny podmiot?

Niekorzystne wyroki sądów administracyjnych

Polskie sądy administracyjne przez lata zgadzały się ze stanowiskiem organów podatkowych, że nawet jeśli oszustem okazał się pracownik, to i tak VAT z „pustej faktury” powinien zapłacić podmiot zatrudniający, będący podatnikiem, niezależnie od tego, czy wiedział o oszustwie. To on bowiem ponosi odpowiedzialność za to, co dzieje się w jego firmie i za ustanowiony system nadzoru nad pracownikami. Potwierdzały to wyroki NSA m.in. z 10 kwietnia 2013 r. (I FSK 362/12), z 24 października 2014 r. (I FSK 1717/13) i z 31 stycznia 2018 r. (I FSK 444/16).

Ze względu jednak na pojawiające się wątpliwości NSA zdecydował się skierować zapytania do  Trybunału Sprawiedliwości UE.

Stan faktyczny sprawy

Spółka wystawiła w okresie od stycznia 2010 r. do kwietnia 2014 r. ok. 1 700 fałszywych faktur, które nie zostały zewidencjonowane w rejestrze sprzedaży, a wykazany na nich podatek od towarów i usług nigdy nie został zapłacony.

W wyniku wewnętrznej kontroli spółka wykryła, że faktury były wystawiane przez nieuczciwą pracownicę, działającą w porozumieniu z pracownikami stacji paliw, którzy zbierali paragony fiskalne pozostawione przez klientów i wystawiali do nich faktury dające prawo do odliczeń podatkowych.

Opisany proceder został zakończony nowelizacją przepisów ustawy VAT z 4 lipca 2019 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 1520), która wprowadziła w 2020 r. obowiązek wykazywania NIP przedsiębiorcy na paragonie do którego jest następnie wystawiana faktura VAT dla tego przedsiębiorcy.

Wobec nieuczciwej pracownicy zostało wszczęte postępowanie karnoskarbowe. Niezależnie od tego organ podatkowy domagał się od spółki zapłaty podatku wykazanego na fakturach, na podstawie art. 108 ustawy o VAT.

Ze stanowiskiem organu podatkowego zgodził się WSA w Lublinie. Wątpliwości nabrał natomiast NSA i dlatego skierował pytanie do TSUE. Spytał również, czy odpowiedź na pytanie, kto powinien zapłacić VAT z „pustej faktury” (pracownik czy pracodawca), może zależeć od „braku należytej staranności w nadzorze nad pracownikiem”.

Opinia Rzecznika Generalnego

Zgodnie z opinią Rzecznika Generalnego, jeżeli fałszywe faktury wystawiał nieuczciwy pracownik, bez wiedzy i zgody pracodawcy, to musi on zapłacić VAT z fałszywych faktur z wyjątkiem sytuacji kiedy spółka nie dochowała odpowiedniego nadzoru nad załogą.

Spółce nie można zarzucić winy związanej z wyborem podwładnego i nadzorem nad nim, jeśli przestępcza działalność pracownika nie miała bezpośredniego związku z jego stanowiskiem pracy, nie istnieją konkretne przesłanki do pełnienia szczególnego nadzoru i w wewnętrznym systemie księgowym nie wykazano wcześniejszych nieprawidłowości.

Korzystny wyrok TSUE

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 30 stycznia 2024 r. zwrócił uwagę na to, że w art. 203 dyrektywy jest mowa o „każdej osobie”, która wykazuje VAT na fakturze. Adresatem tego przepisu nie jest więc tylko podatnik, ale może być nim również osoba fizyczna niebędąca podatnikiem.

Zdaniem TSUE sprzeczne z brzmieniem art. 203 byłoby to, gdyby podatek z fałszywej faktury musiał zapłacić przedsiębiorca, którego dane zostały użyte do wystawiania fałszywej faktury bez jego wiedzy i zgody, gdy fiskus zna tożsamość osoby, która dopuściła się oszustwa.

TSUE podkreślił jednak, że aby uniknąć odpowiedzialności na podstawie art. 203 dyrektywy, pracodawca musi działać w dobrej wierze. To oznacza, że powinien dochować należytej staranności, rozsądnie wymaganej w celu kontrolowania działań pracownika. O spełnieniu tego wymaganego warunku należytej staranności decydują co do zasady sądy krajowe analizując konkretny stan faktyczny. Jeżeli pracodawca wiedział o działaniach swojego pracownika i nie interweniował, mimo że miał taką możliwość, to spółka może być uznana za wystawcę faktury w rozumieniu art. 203 unijnej dyrektywy VAT.

Ewa Stolarczyk, ABAK S.A.

EBI 2/2024 Skonsolidowany i jednostkowy raport za IV kwartał 2023 r.

/w /Autor

2024-02-09 17:29

Zarząd ABAK S.A. w załączeniu przekazuje skonsolidowany i jednostkowy raport za IV kwartał 2023 r.

Postawa prawna: §5 ust. 1 pkt 1) Załącznika Nr 3 do Regulaminu Alternatywnego Systemu Obrotu „Informacje Bieżące i Okresowe przekazywane w Alternatywnym Systemie Obrotu na rynku NewConnect”.

Paweł Puterko – Prezes Zarządu

ABAK_raport_2023_Q4Pobierz

Zawieszenie działalności gospodarczej a podatek od towarów i usług

/w /Autor

Przedsiębiorca niezatrudniający pracowników, na podstawie art. 22 ustawy z 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, może zawiesić prowadzenie działalności gospodarczej.

Zgodnie z powołaną wyżej ustawą:

  • przedsiębiorca wpisany do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na czas nieokreślony albo określony, nie krótszy jednak niż 30 dni;
  • przedsiębiorca wpisany do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 30 dni do 24 miesięcy.

W okresie zawieszenia możliwe jest wykonywanie szeregu czynności określonych w art. 25 ust. 2 ww. ustawy. Przedsiębiorca może:

  • wykonywać czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, w tym rozwiązywać zawarte wcześniej umowy,
  • przyjmować należności i zobowiązany jest regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej,
  • zbywać własne środki trwałe i wyposażenie,
  • osiągać przychody finansowe, również z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej,
  • zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą,

a ponadto:

  • ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej,
  • wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa.

Deklaracje VAT

W trakcie zawieszenia działalności gospodarczej, w myśl art. 99 ust. 7a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, podatnicy nie mają obowiązku składania deklaracji podatkowych za okresy rozliczeniowe, których to zawieszenie dotyczy. Brak tego obowiązku nie dotyczy jednak:

  • podatników dokonujących wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
  • podatników dokonujących importu usług lub nabywających towary – w zakresie których są podatnikami,
  • okresów rozliczeniowych, w których zawieszenie działalności gospodarczej nie objęło pełnego okresu rozliczeniowego,
  • okresów rozliczeniowych, za które podatnik jest obowiązany do rozliczenia podatku z tytułu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu oraz za które jest obowiązany dokonać korekty podatku naliczonego.

To, że podczas zawieszenia działalności podatnik nie ma obowiązku składania deklaracji VAT nie oznacza, że nie ma takiego prawa. Skoro w tym okresie może dokonywać czynności niezbędnych do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów oznacza to, że ma możliwość dokonywania podczas zawieszenia stałych wydatków. Zapewniają one bowiem prawidłowe funkcjonowanie firmy, nawet wówczas, gdy nie generuje ona żadnych przychodów. Są to dla przykładu czynsz najmu pomieszczeń biurowych, opłaty za media, raty leasingu. W fakturach za takie wydatki występuje VAT naliczony. Zatem w celu umożliwienia odliczenia go złożenie deklaracji VAT w okresie zawieszenia będzie niezbędne mimo braku takiego obowiązku. Musi oczywiście istnieć ich związek z czynnościami opodatkowanymi, zaś płatności wynikają z umów zawartych przed zawieszeniem działalności.

W przypadku składania deklaracji podczas zawieszenia działalności gospodarczej obowiązywać będą przedsiębiorcę zwykłe terminy odliczenia VAT. Będzie to więc okres, w którym u kontrahenta powstał obowiązek podatkowy lub jeden z trzech następnych. To właśnie nakazuje składanie deklaracji w zwykłych terminach określonych w ustawie o VAT. Ponieważ w okresie zawieszenia podatnik nie wykonuje czynności opodatkowanych będzie wykazywał podatek do przeniesienia na kolejne okresy rozliczeniowe. Może też skorzystać z ubiegania się o bezpośredni zwrot podatku naliczonego. Ponieważ brak jest sprzedaży opodatkowanej – biorąc pod uwagę zapis art. 87 ust. 5a ustawy o VAT – podatnik, który zawiesił działalność musi liczyć się z tym, iż nastąpi on w terminie 180 dni od złożenia deklaracji.

Sprzedaż środków trwałych i wyposażenia

Podczas zawieszenia działalności możliwa jest sprzedaż własnych środków trwałych i wyposażenia. Regułę stanowi opodatkowanie VAT-em tego rodzaju sprzedaży. Zwolnieniem z podatku, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, podlega wyłącznie dostawa towarów wykorzystywanych na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Tak więc w sytuacji sprzedaży środka trwałego bądź wyposażenia podczas zawieszenia podatnik będzie miał obowiązek wykazać należny z tego tytułu VAT w rejestrze sprzedaży oraz pliku JPK_VAT, za okres w którym sprzedaż ta miała miejsce. Transakcja taka mimo, iż wygeneruje obowiązek podatkowy, a co za tym idzie konieczność złożenia deklaracji podatkowej, nie będzie skutkowała wznowieniem działalności gospodarczej.

Podatnik powinien pamiętać, że w przypadku sprzedaży środka trwałego (także w trakcie trwania zawieszenia działalności gospodarczej) w myśl art. 91 ustawy o VAT zobowiązany będzie do korekty naliczonego podatku.

Wykreślenie z rejestru VAT

Należy pamiętać, że podatnik, który zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej na okres co najmniej 6 kolejnych miesięcy podlega wykreśleniu z urzędu z rejestru jako podatnik VAT. Przy czym, podatnik zostaje zarejestrowany bez konieczności składania zgłoszenia rejestracyjnego ponownie jako podatnik VAT z dniem wznowienia wykonywania działalności gospodarczej, ze statusem takim, jaki posiadał przed dniem zawieszenia tej działalności.

Jeżeli podatnik w okresie zawieszenia działalności gospodarczej będzie wykonywał czynności podlegające opodatkowaniu VAT i nie chce podlegać wykreśleniu z rejestru jako czynny podatnik VAT, ma obowiązek przed dniem:

  1. zawieszenia działalności gospodarczej albo
  2. rozpoczęcia wykonywania takich czynności w okresie zawieszenia działalności gospodarczej

– zawiadomić o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego, wskazując okres, w którym będzie wykonywał te czynności.

W przypadku złożenia zawiadomienia naczelnik urzędu skarbowego nie wykreśla podatnika z rejestru albo przywraca zarejestrowanie podatnika jako podatnika VAT na okres wskazany w zawiadomieniu.

Ewa Stolarczyk, ABAK S.A.

Ewidencjonowanie kosztów mediów przy prowadzeniu działalności gospodarczej w mieszkaniu przedsiębiorcy

/w /Autor

Wydatek, aby mógł być ujęty w kosztach podatkowych, musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie może być wymieniony w tzw. negatywnym katalogu kosztów określonym w art. 23.

Warunek ten wynika z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kosztach podatkowych można rozliczyć tylko wydatki związane z eksploatacją lokalu, którego adres został ujawniony we wpisie do CEIDG, czyli dotyczące głównego miejsca prowadzenia działalności (siedziba firmy) lub dodatkowego miejsca prowadzenia działalności.

W interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 4 stycznia 2013 r., nr IPTPB1/415-601/12-4/ASZ, organ wyjaśnia:

(…) wydatki ponoszone przez podatnika w miejscu zamieszkania, które nie zostało ujawnione w CEDIG jako dodatkowy adres wykonywania działalności gospodarczej, nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Wcześniej zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych kosztem podatkowym nie były wydatki poniesione na media przy prowadzeniu działalności gospodarczej w mieszkaniu w sytuacji, gdy przedsiębiorca nie wydzielił konkretnych pomieszczeń pod prowadzenie firmy, a także wtedy, gdy mieszkanie przede wszystkim wykorzystywane jest do prywatnych potrzeb. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 3 kwietnia 2015 r., nr IBPBI/1/415-1512/14/ŚS, wyjaśniał:

(…) jedynie w przypadku, gdy posiadany przez podatnika lokal jako całość lub wyodrębnione w tym lokalu pomieszczenie służy tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności i jednocześnie nie służy celom osobistym, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków związanych z jego utrzymaniem i eksploatacją do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy określony lokal jest wykorzystywany przede wszystkim na cele prywatne podatnika, a jedynie sporadycznie (w razie istnienia takiej potrzeby) w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wydatki związane z posiadaniem takiego lokalu stanowią wydatki o charakterze osobistym. W rezultacie nie mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

13 listopada 2018 r. (sygn. DPP7.8220.20.2018.CRS), Szef Krajowej Administracji Skarbowej zmienił interpretację indywidualną z 3 kwietnia 2015 r. Nr IBPBI/1/415-1512/14/ŚS ws. zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków dotyczących lokalu mieszkalnego częściowo wykorzystywanego w tej działalności. W uzasadnieniu czytamy:

(…) należy podkreślić, że przepisy ustawy PIT nie uzależniają możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów od wyodrębnienia – w dosłownym (fizycznym) sensie – pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Podatnik powinien określić, jaka część nieruchomości faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć poniesione wydatki do kosztów podatkowych.

(…) należy uznać, że wydatki związane z utrzymaniem lokalu mieszkalnego (tj. na czynsz, energię elektryczną, wodę, ogrzewanie) w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej, mogą być kosztem uzyskania przychodów, jeżeli zostaną racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz właściwie udokumentowane.

Można już stwierdzić, że jest to stanowisko ugruntowane, co potwierdzają interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: z 29 października 2019 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.320.2019.4.PSZ, czy z 25 września 2020 r., sygn. 0112-KDIL2-2.4011.535.2020.1.IM, które potwierdzają powyższe.

Wskazane jest, aby przedsiębiorca celem rzetelnego rozliczenia wydatków związanych z prowadzeniem firmy w prywatnym mieszkaniu sporządził dokument, np. oświadczenie, w którym określi, w jakiej części (procencie, współczynniku) wydatki związane z eksploatacją lokalu będą rozliczane w kosztach podatkowych. Dokument powinien określać, jaka jest ogólna powierzchnia mieszkania oraz jaka powierzchnia faktycznie została przeznaczona na cele firmy.

Wydatki związane z opłatami za media, podlegają księgowaniu w kolumnie 13 podatkowej księgi Pozostałe wydatki. Kolumna 13 jest przeznaczona bowiem do księgowania wydatków takich jak czynsz za lokal, opłaty za energię elektryczną, gaz, wodę, c.o., opłaty za telefon.

Przepisy rozporządzenia szczegółowo normują, w jaki sposób zaksięgować opisane wydatki. Na podstawie § 13 ust. 1 rozporządzenia przedsiębiorca powinien sporządzić dokument (dowód wewnętrzny), który powinien określać przedmiot operacji gospodarczej i wysokość kosztu (wydatku). Dowód powinien być zaopatrzony w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków. Podstawą do sporządzenia dowodu wewnętrznego jest np. faktura za ogrzewanie, czy dokument wystawiony przez wspólnotę mieszkaniową wskazujący na wysokość kosztów ogrzewania. Stosownie do § 13 ust. 2 pkt 7 rozporządzenia podstawą do sporządzenia dowodu wewnętrznego jest dokument obejmujący całość opłat na te cele.

Ewa Stolarczyk, ABAK S.A.

EBI 1/2024 Harmonogram publikacji raportów okresowych w 2024 r.

/w /Autor

2024-01-12 14:52

Zarząd ABAK S.A. przekazuje informację dotyczącą terminów publikacji raportów okresowych w 2024 r. Raporty okresowe będą przekazywane do publicznej wiadomości w następujących terminach:

– Raport za IV kwartał 2023 r. – 9 lutego 2024 r.
– Raport za I kwartał 2024 r. – 10 maja 2024 r.
– Raport roczny za 2023 r. – 24 maja 2024 r.
– Raport za II kwartał 2024 r. – 9 sierpnia 2024 r.
– Raport za III kwartał 2024 r. – 8 listopada 2024 r.

Postawa prawna: §6 ust. 14.1 Załącznika Nr 3 do Regulaminu Alternatywnego Systemu Obrotu „Informacje Bieżące i Okresowe przekazywane w Alternatywnym Systemie Obrotu na rynku NewConnect”

  • Paweł Puterko – Prezes Zarządu

Przedłużenie obniżonych stawek VAT
od 1 stycznia 2024 r.

/w /Autor

1 stycznia 2024 r. wejdzie w życie rozporządzenie Ministra Finansów z 9 grudnia 2023 r. w sprawie obniżonych stawek podatku od towarów i usług (Dz. U. poz. 2670), które zasadniczo jest kontynuacją obecnych rozwiązań dotyczących stosowania stawek obniżonych VAT zawartych w rozporządzeniu w sprawie obniżonych stawek podatku od towarów i usług w roku 2023. Nowe rozporządzenie zawiera m. in. przepisy dotyczące stosowania obniżonej stawki 0% do 31 marca 2024 r. dla podstawowych produktów żywnościowych, a także stawki 8% dla określonych towarów wykorzystywanych w produkcji rolnej w 2024 r. oraz warunki stosowania obniżonych stawek.

1. Czasowe obniżenie stawki podatku do wysokości 0%

Do dnia 31 marca 2024 r. obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się do towarów spożywczych wymienionych w poz. 1-18 załącznika nr 10 do ustawy o VAT tj.

1) CN – 02: Mięso i podroby jadalne

2) CN ex 03: Ryby i skorupiaki, mięczaki i pozostałe bezkręgowce wodne – z wyłączeniem homarów i ośmiornic oraz innych towarów objętych CN 0306 – CN 0308

3) CN 04: Produkty mleczarskie; jaja ptasie; miód naturalny; jadalne produkty pochodzenia zwierzęcego, gdzie indziej niewymienione ani niewłączone

4) CN 0504 00 00: Jelita, pęcherze i żołądki zwierząt (z wyjątkiem rybich), całe i w kawałkach, świeże, schłodzone, zamrożone, solone, w solance, suszone lub wędzone

5) CN 07: Warzywa oraz niektóre korzenie i bulwy, jadalne

6) CN 08: Owoce i orzechy jadalne; skórki owoców cytrusowych lub melonów

7) CN 10: Zboża

8) CN 11: Produkty przemysłu młynarskiego; słód; skrobie; inulina; gluten pszenny

9) CN ex 12: Nasiona i owoce oleiste; ziarna, nasiona i owoce różne; rośliny przemysłowe lub lecznicze; słoma i pasza – wyłącznie towary przeznaczone do spożycia przez ludzi

10) CN ex 15: Tłuszcze i oleje pochodzenia zwierzęcego, roślinnego lub mikrobiologicznego oraz produkty ich rozkładu; gotowe tłuszcze jadalne; woski pochodzenia zwierzęcego lub roślinnego – wyłącznie jadalne

11) CN ex 16: Przetwory z mięsa, ryb, skorupiaków, mięczaków lub pozostałych bezkręgowców wodnych, lub z owadów – z wyłączeniem:

  • kawioru oraz namiastek kawioru objętych CN 1604,
  • przetworów z homarów i ośmiornic oraz z innych towarów objętych CN 1603 00 i CN 1605

12) CN 19: Przetwory ze zbóż, mąki, skrobi lub mleka; pieczywa cukiernicze

13) CN ex 20: Przetwory z warzyw, owoców, orzechów lub pozostałych części roślin – z wyłączeniem produktów o rzeczywistej masowej mocy alkoholu powyżej 1,2%

14) CN 2104: Zupy i buliony i preparaty do nich; złożone przetwory spożywcze, homogenizowane

15) CN 2105 00: Lody i pozostałe lody jadalne, nawet zawierające kakao

16) CN ex 2106: Tłuszcze złożone z produktów roślinnych lub zwierzęcych (miksy), wyroby seropodobne (analogi serów) oraz preparaty do początkowego żywienia niemowląt, w tym mleko początkowe, preparaty do dalszego żywienia niemowląt, w tym mleko następne, mleko i mleko modyfikowane dla dzieci, o których mowa w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia

17) CN ex 2202: Wody, włącznie z wodami mineralnymi i wodami gazowanymi, zawierające dodatek cukru lub innego środka słodzącego, lub wody aromatyzowane i pozostałe napoje bezalkoholowe, z wyłączeniem soków owocowych, z orzechów i warzywnych, objętych pozycją CN 2009 – wyłącznie produkty:

  • jogurty, maślanki, kefiry, mleko nieobjęte działem CN 04 – z wyłączeniem produktów zawierających kawę oraz jej ekstrakty, esencje lub koncentraty,
  • napoje bezalkoholowe, w których udział masowy soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego wynosi nie mniej niż 20% składu surowcowego,
  • preparaty do początkowego żywienia niemowląt, w tym mleko początkowe, preparaty do dalszego żywienia niemowląt, w tym mleko następne, mleko i mleko modyfikowane dla dzieci, o których mowa w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia,
  • niezawierające produktów objętych pozycjami od CN 0401 do CN 0404 lub tłuszczu uzyskanego z produktów objętych pozycjami od CN 0401 do CN 0404:
  • napoje na bazie soi o zawartości białka 2,8% masy lub większej (CN 2202 99 11),
  • napoje na bazie soi o zawartości białka mniejszej niż 2,8% masy; napoje na bazie orzechów objętych działem CN 08, zbóż objętych działem CN 10 lub nasion objętych działem CN 12 (CN 2202 99 15)

18) bez względu na CN: Dietetyczne środki spożywcze specjalnego przeznaczenia medycznego, o których mowa w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia,

innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), z wyjątkiem przypadku gdy towary są przedmiotem importu towarów (oprócz towarów podlegających opodatkowaniu podatkiem akcyzowym), będących przedmiotem sprzedaży na odległość towarów importowanych umieszczonych w przesyłkach o wartości rzeczywistej nieprzekraczającej wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 150 euro.

2. Czasowe obniżenie stawki podatku do wysokości 8%

Do dnia 31 grudnia 2024 r. obniżoną do wysokości 8% stawkę podatku stosuje się do dostawy, wewnątrzwspólnotowego nabycia i importu:

1) środków poprawiających właściwości gleby, stymulatorów wzrostu oraz podłoży do upraw, o których mowa w ustawie z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu , z wyłączeniem podłoży mineralnych i towarów wymienionych w poz. 12 załącznika nr 3 do ustawy;

2) polepszaczy gleby, środków wapnujących, biostymulatorów, podłoży do upraw, produktów nawozowych mieszanych składających się wyłącznie z nawozu i środka wapnującego, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1009 z dnia 5 czerwca 2019 r. ustanawiającym przepisy dotyczące udostępniania na rynku produktów nawozowych UE, zmieniającym rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 i (WE) nr 1107/2009 oraz uchylającym rozporządzenie (WE) nr 2003/2003 (Dz. Urz. UE L 170 z 25.06.2019, str. 1, z późn. zm.), z wyłączeniem podłoży mineralnych i podłoży do upraw grzybów;

3) nawozowych produktów mikrobiologicznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu, wpisanych do wykazu nawozowych produktów mikrobiologicznych, o którym mowa w rozdziale 4a tej ustawy.

Ewa Stolarczyk, ABAK S.A.