Zmiany w opodatkowaniu bonów od 1 stycznia 2019 r.

/w /Autor

Do 31 grudnia 2018 r. bony towarowe nie stanowiły towarów w rozumieniu VAT, a w konsekwencji ich sprzedaż oraz nieodpłatne przekazywanie nie stanowiło podlegających opodatkowaniu VAT dostaw towarów. Czynności takie nie stanowiły również świadczenia usług. W konsekwencji do końca 2018 r. sprzedaż oraz nieodpłatne przekazywanie wszelkiego rodzaju bonów nie podlegało opodatkowaniu VAT. Opodatkowaniu VAT podlegała dopiero dostawa towarów lub świadczenie usług, do których otrzymania upoważniony był odbiorca takich znaków legitymacyjnych. W rezultacie czynność przekazania bonów czy voucherów nie była dokumentowana fakturą, tylko notą księgową lub innym dokumentem wewnętrznym.

Od 1 stycznia 2019 r. do ustawy o VAT zostały wprowadzone definicje dotyczące bonu, tj. bonu jednego przeznaczenia, bonu różnego przeznaczenia, emisji bonu oraz transferu bonu.

Definicja bonu

Instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług i w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu (nowy pkt 41 w art. 2 ustawy o VAT).

Definicja ta nie obejmuje kuponów zniżkowych czy rabatowych, które uprawniają do np. 10% zniżki przy zakupie towarów lub usług, jednakże same w sobie nie dają prawa do uzyskania towarów lub usług. Innym przykładem może być karta rabatowa, którą można zakupić za określoną kwotę (np. 100 zł) i która przez określony czas daje prawo do zniżki od ceny zakupu określonych towarów lub usług. Kupony zniżkowe czy rabatowe nie stanowią części świadczenia wzajemnego za określone towary lub usługi, dają jedynie prawo do wykonania świadczenia w niższej kwocie.

Emisja bonu

Przez pojęcie emisji bonu będzie rozumiane pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu (dodany pkt 42 w art. 2 ustawy o VAT). Tak zdefiniowane pojęcie emisji nie obejmuje samego wytworzenia bonów. Nie należy bowiem, jak zaznacza ustawodawca, utożsamiać emisji z czynnościami technicznymi związanymi z samym tylko wytworzeniem instrumentu. Przykładowo emisją nie będzie wydrukowanie bonów przez drukarnię na zlecenie emitenta ani też przekazanie tak wydrukowanych bonów emitentowi.

Transfer bonu

W słowniczku pojęć zawartym w ustawie o VAT pojawi się również definicja transferu bonu, przez który rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (dodany pkt 45 w art. 2 ustawy o VAT).

Bon jednego przeznaczenia (SPV)

Za bon jednego przeznaczenia jest uznawany bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku od towarów i usług, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia usług są znane w chwili emisji tego bonu (dodany pkt 43 w art. 2 ustawy o VAT). Bonem jednego przeznaczenia będzie więc bon uprawniający do otrzymania określonej z góry usługi lub towaru w konkretnym państwie członkowskim. Ponieważ już w chwili emisji bonu jednego przeznaczenia będzie znany przedmiot opodatkowania, stawka podatku VAT, tożsamość dostawcy oraz państwo członkowskie, opodatkowana podatkiem VAT będzie już sama emisja bonu jednego przeznaczenia, a od każdego transferu bonu będzie pobierany podatek VAT.

Zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy o VAT transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Zasada ta będzie stosowana do emisji bonu oraz każdego przekazania tego bonu po jego emisji, z wyłączeniem przekazania bonu do realizacji, które nie podlega już opodatkowaniu.

Oznacza to, że emitent bonu jednego przeznaczenia ma obowiązek odprowadzenia podatku VAT od pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu, tak jakby towary objęte bonem zostały dostarczone lub usługi objęte bonem zostały wykonane.

Natomiast faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług w zamian za bon jednego przeznaczania nie będzie uznawane za niezależną transakcję, a w rezultacie nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Bon różnego przeznaczenia (MPV)

Jest to bon inny niż bon jednego przeznaczenia (dodany pkt 44 w art. 2 ustawy o VAT). W przypadku braku spełnienia choćby jednego z warunków charakteryzujących bon jednego przeznaczenia, taki bon na towary lub usługi będzie uznany za bon różnego przeznaczenia, którego przekazanie nie będzie rodziło skutków dla VAT, tak jak do końca 2018 r.

MPV będą bony uprawniające do nabycia różnych towarów lub usług od różnych sprzedawców lub towarów lub usług opodatkowanych różnymi stawkami VAT. Przy emisji lub sprzedaży bonów różnego przeznaczenia nie wiadomo jeszcze, jakie będzie opodatkowanie podatkiem VAT dostawy towarów lub świadczenia usługi, na które bon zostanie wykorzystany.

Opodatkowana VAT-em będzie dopiero dostawa towarów lub świadczenie usług w zamian za ten bon – faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę. Każde wcześniejsze przekazanie (transfer w tym emisja) bonu różnego przeznaczenia – na przykład konsumentowi lub dystrybutorowi – nie podlega podatkowi VAT – odwrotnie niż w przypadku bonów jednego przeznaczenia.

W zależności od rodzaju bonu, ustawa reguluje naliczanie VAT w chwili transferu bonu albo w chwili skorzystania z bonu.

Ewa Stolarczyk, Abak S.A.

EBI 2/2019 Skonsolidowany i jednostkowy raport za IV kwartał 2018 roku

/w /Autor

2019-02-14 14:40

Zarząd Abak S.A. (Spółka) w załączeniu przekazuje skonsolidowany i jednostkowy raport za IV kwartał 2018 roku.

Postawa prawna: § 5 ust. 1 pkt 1) Załącznika Nr 3 do Regulaminu Alternatywnego Systemu Obrotu „Informacje Bieżące i Okresowe przekazywane w Alternatywnym Systemie Obrotu na rynku NewConnect”.

Paweł Puterko, Prezes Zarządu

Abak-raport-2018-q4Pobierz

Nowa ulga termomodernizacyjna

/w /Autor

Ulga termomodernizacyjna weszła w życie 1 stycznia 2019 r. na mocy ustawy z 9 listopada 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 20184 poz. 2246)

Nowo dodany art. 26h ust. 1 ustawy o PIT mówi, że podatnik będący właścicielem lub współwłaścicielem budynku mieszkalnego jednorodzinnego, a opłacający podatek wg skali podatkowej bądź stawki liniowej, ma prawo odliczyć od podstawy obliczenia podatku wydatki poniesione w roku podatkowym na materiały budowlane, urządzenia i usługi, związane z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w tym budynku, określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 10 (ich wykaz znajduje się w osobnym rozporządzeniu), które zostanie zakończone w okresie 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

Odliczenie od dochodu dotyczy wydatków na zakup materiałów budowlanych, urządzeń i usług związanych z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego. Odliczeniu od dochodu podlegają wydatki w okresie realizacji przedsięwzięcia, nie więcej jednak niż 53 tys. zł. Ostatecznie rząd zrezygnował z wymogu audytu energetycznego, co oznacza, że nie jest on obowiązkowy, a o zakresie termomodernizacji domów decydują ich właściciele.

Odliczenie można przeprowadzić rozliczając się według skali podatkowej (na PIT-37, PIT-36), liniowo (PIT-36L), a także ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych (PIT-28). Wydatki odlicza osoba, która je poniosła oraz jednocześnie która jest właścicielem lub współwłaścicielem budynku będącego w trakcie termomodernizacji. Jeżeli dochody podatnika za dany rok były niższe od kwoty ulgi – wykazać należy ulgę wyłącznie do wartości dochodu, przenosząc pozostałą wartość wydatków na lata kolejne (nie wykazując ich do odliczenia za dany rok).

Ulga przysługuje tylko wówczas, gdy inwestycja zostanie ukończona w okresie trzech lat licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki, a nie w innych latach. Nie można zatem zbiorczo odliczyć od dochodu jednego roku wszystkich wydatków ponoszonych w kilka lat.

Stosownie do przepisów przejściowych (art. 3 wymienionej na wstępie ustawy nowelizującej), odliczenie wydatków na przedsięwzięcie termomodernizacyjne będzie możliwe również do przedsięwzięcia w toku realizacji rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2019 r., które zostanie ukończone po dniu 31 grudnia 2018 r., jednak nie później niż do dnia, w którym upływa okres trzech kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek. Odliczeniu będą podlegały wydatki poniesione na to przedsięwzięcie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia, w którym upłyną 3 lata, liczone licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek

Zmiany wprowadzane omawianą nowelizacją mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

Zakupy prowadzić można wyłączenie u podatników zarejestrowanych jako VAT czynni. Nie można zatem korzystać z ulgi w przypadku:

  • usług remontowo – montażowych wykonywanych przez „złote rączki” – którzy robią to bez faktury „na czarno”, albo takich którzy korzystają ze zwolnienia z VAT do 200.000 zł rocznie,
  • kupna w celu prowadzenia prac towarów używanych – w systemie marża – obowiązkowo należy posiadać pełną – standardową fakturę VAT.

Kwota odliczenia nie będzie mogła przekroczyć 53 000 zł w odniesieniu do wszystkich realizowanych przedsięwzięć termomodernizacyjnych w poszczególnych budynkach, których podatnik jest właścicielem lub współwłaścicielem. Jeżeli małżonkowie posiadają nieruchomości objęte współwłasnością łączną – limit jest podwójny i dotyczy osobno każdego z małżonków.

Odliczeniu nie będą podlegały wydatki w części, w jakiej zostaną:

  • sfinansowane (dofinansowane) ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej lub wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej lub zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie;
  • zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub uwzględnione przez podatnika w związku z korzystaniem z ulg podatkowych w rozumieniu Ordynacji podatkowej.

Jeżeli wartość wydatków na przedsięwzięcie termomodernizacyjne przekroczy wykazany w PIT dochód podatnika, powstała nadwyżka do rozliczenia będzie mogła zostać odliczona w latach kolejnych, nie dłużej jednak niż przez 6 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym sporządzono audyt.

Jeżeli podatnik, który skorzystał z odliczenia, następnie otrzyma zwrot odliczonych wydatków na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, będzie on musiał doliczyć odpowiednio kwoty poprzednio odliczone do dochodu za rok podatkowy, w którym otrzymał ten zwrot. Podobnie będzie w przypadku, gdy przedsięwzięcie termomodernizacyjne nie zostanie zrealizowane w terminie (będą to 3 lata liczone od końca roku, w którym przeprowadzono audyt). Wówczas doliczenia kwot poprzednio odliczonych należy dodać do dochodu za rok podatkowy, w którym upłynął ten termin.

Ulga dotyczy tylko wydatków na materiały budowlane, urządzenia i usługi, związanych z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, które Minister Inwestycji i Rozwoju określił w rozporządzeniu z 21 grudnia 2018 r. w sprawie określenia wykazu rodzajów materiałów budowlanych, urządzeń i usług związanych z realizacją przedsięwzięć termomodernizacyjnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2489).

Ewa Stolarczyk, Abak S.A.